Obbligazioni perpetue e subordinate SNS Reeal in diretta: storia di un esproprio - Notizie, informazioni e commenti (1 Viewer)
angy2008
Forumer storico
come per le banche italiane, SNS ha sperimentato nuove strade per aggirare le leggi sui fallimenti. Così han potuto evitare di includere nella massa fallimentare i movimenti dell'ultimo periodo di attività, ad esempio i rimborsi di crediti subordinati poco prima del default.
Le banche italiche han fatto lo stesso, le venete han rimborsato gli azionisti, seppur parzialmente prima di fare default sui bond subordinati che sarebbero comunque privilegiati sulle azioni in caso di fallimento.
Fatta una legge i politici trovano sempre il modo di aggirarla a loro piacere.
simoneimola
Forumer attivo
Totale incompetentie troef bij SNS, toezichthouder DNB en accountant
Opinie | Marcel Pheijffer, hoogleraar accountancy aan de universiteiten van Nyenrode en Leiden.
Pieter Couwenbergh trok in zijn laatste column de volgende conclusie over de SNS-zaak: ‘wel een lijk, geen schurken’. Hij deed dat naar aanleiding van een brief van minister Dijsselbloem aan de Tweede Kamer, waarin deze ingaat op een onderzoeksrapport van accountant PwC. Het is een onthutsende brief. Over totale incompetentie. Van bestuurders, toezichthouders en de accountant.
In het kort draait de casus om een ‘lijk in de kast’ van €?700 mln dat verstopt zat in de boeken van SNS Reaal: het eigen vermogen was te hoog voorgesteld omdat geen rekening was gehouden met de verpanding van een tegoed tussen SNS-bedrijfsonderdelen. Nu er sprake was van intercompanytransacties (‘saldocompensatiestelsel’) — die veelal worden gezien als ‘vestzak, broekzak’-transacties die tegen elkaar weggestreept kunnen worden — waren deze ruim 20 jaar onder de radar gebleven. Toen dat naar buiten kwam, bij de verkoop door de Staat van de verzekeringsdochter, waren de rapen gaar. De minister wilde weten of hier sprake was van ‘kwade opzet’ of ‘gewoon een fout’. Welnu, PwC heeft kwade opzet niet aangetoond. Maar het gaat om meer dan ‘gewoon een fout’.
Te mild
Dijsselbloem noemt casus 'kwalijk', maar dat is te mild en laatste woord is nog niet gezegd
Ten eerste is het onwaarschijnlijk dat de top van SNS niet wist van de intercompanystructuur van kapitaalverstrekkingen, leningen en verpanding. De daarmee gemoeide bedragen waren te groot. Bewijstechnisch ligt hier een probleem: PwC kon de documenten ten aanzien van de verpanding niet meer achterhalen.
Ten tweede heeft PwC vastgesteld dat het bestaan van het saldocompensatiestelsel ‘breed bekend’ was binnen SNS. Sterker nog: er werd in de bedrijfsvoering door de treasury-afdeling rekening mee gehouden. Een ondernemingsbestuur dat stelt daarmee niet bekend te zijn (het ging om transactiestromen van €?700 mln en €?800 mln) is niet ‘in control’.
Ten derde hebben de medewerkers van SNS aangegeven dat zij op enig moment wel wisten van de verpanding, maar het verband met het effect daarvan op de solvabiliteitsratio’s niet hebben gelegd. Indien zij dat menen, behoren zij zich nimmer meer bezig te houden met het berekenen van solvabiliteitsratio’s. Het leggen van het verband is geen rocket science maar evident.
Binnen SNS was op zijn minst genomen sprake van incompetentie. De veiligheidsschillen daarvoor — toezichthouder DNB en accountant KPMG — dienen mede om dat te signaleren. Los van de vraag of DNB het feit dat binnen SNS ‘werd geleefd zonder verpanding’ eerder had moeten constateren, stelt PwC dat DNB er in 2011/2012 van op ‘de hoogte was althans behoorde te zijn’. Dat de toezichthouder toen niet ingreep geeft te denken. Kennelijk was DNB evenmin in control. Of is de toezichthouder ook incompetent? Door geen ‘kritische vragen te stellen’ over het saldocompensatiestelsel, hoewel groepsrelaties een speerpunt vormden voor DNB. Of door niet te kijken naar de financiële positie van individuele vergunninghouders binnen het SNS-concern. Of door geen toereikende controle uit te voeren op door SNS-groepsonderdelen ingediende stukken.
Staatssteun
Hoe zeker was voortbestaan van SNS, dat flinke staatssteun nodig had?
De opmerkingen over het stellen van kritische vragen en ontoereikende controle gelden ook voor accountant KPMG. Ook die zag het belang van de controle van intracompanytransacties niet in. Omdat de accountant uitging van de going concern-veronderstelling. Maar hoe zeker was het voortbestaan van SNS, een instelling die flinke staatssteun nodig had? KPMG legt in het wederhoor de schuld bij SNS: dat had de verpandingsakte aan hem behoren te geven. Dat had inderdaad zo horen te zijn, maar het argument gaat totaal voorbij aan de eigen verantwoordelijkheid van de accountant. Die wist dat een financiële instelling bestaande uit individuele vergunninghouders werd gecontroleerd, die bijvoorbeeld individueel verantwoordingsstaten bij de toezichthouders dienden in te leveren. Binnen die context zijn financiële transacties binnen de groep wel degelijk relevant en is het te simpel om deze eenvoudigweg te negeren door het als ‘vestzak, broekzak’ te zien. Bovendien heeft KPMG in 2012 onderzoek gedaan naar het opsplitsen van het SNS-concern. Juist dan dient de individuele financiële positie per concernonderdeel goed in beeld te worden gebracht.
Kortom: een schrijnende casus die voortduurde na de crisis in 2008. Een crisis die tot mooie beloftes van toezichthouders en accountants leidde. Een casus met een lijk én schuldigen. Een casus waarvan de minister zegt: ‘Dat is kwalijk’. Wat mij betreft is dat te mild en is het laatste woord er nog niet over gezegd.
Opinie | Marcel Pheijffer, hoogleraar accountancy aan de universiteiten van Nyenrode en Leiden.
Pieter Couwenbergh trok in zijn laatste column de volgende conclusie over de SNS-zaak: ‘wel een lijk, geen schurken’. Hij deed dat naar aanleiding van een brief van minister Dijsselbloem aan de Tweede Kamer, waarin deze ingaat op een onderzoeksrapport van accountant PwC. Het is een onthutsende brief. Over totale incompetentie. Van bestuurders, toezichthouders en de accountant.
In het kort draait de casus om een ‘lijk in de kast’ van €?700 mln dat verstopt zat in de boeken van SNS Reaal: het eigen vermogen was te hoog voorgesteld omdat geen rekening was gehouden met de verpanding van een tegoed tussen SNS-bedrijfsonderdelen. Nu er sprake was van intercompanytransacties (‘saldocompensatiestelsel’) — die veelal worden gezien als ‘vestzak, broekzak’-transacties die tegen elkaar weggestreept kunnen worden — waren deze ruim 20 jaar onder de radar gebleven. Toen dat naar buiten kwam, bij de verkoop door de Staat van de verzekeringsdochter, waren de rapen gaar. De minister wilde weten of hier sprake was van ‘kwade opzet’ of ‘gewoon een fout’. Welnu, PwC heeft kwade opzet niet aangetoond. Maar het gaat om meer dan ‘gewoon een fout’.
Te mild
Dijsselbloem noemt casus 'kwalijk', maar dat is te mild en laatste woord is nog niet gezegd
Ten eerste is het onwaarschijnlijk dat de top van SNS niet wist van de intercompanystructuur van kapitaalverstrekkingen, leningen en verpanding. De daarmee gemoeide bedragen waren te groot. Bewijstechnisch ligt hier een probleem: PwC kon de documenten ten aanzien van de verpanding niet meer achterhalen.
Ten tweede heeft PwC vastgesteld dat het bestaan van het saldocompensatiestelsel ‘breed bekend’ was binnen SNS. Sterker nog: er werd in de bedrijfsvoering door de treasury-afdeling rekening mee gehouden. Een ondernemingsbestuur dat stelt daarmee niet bekend te zijn (het ging om transactiestromen van €?700 mln en €?800 mln) is niet ‘in control’.
Ten derde hebben de medewerkers van SNS aangegeven dat zij op enig moment wel wisten van de verpanding, maar het verband met het effect daarvan op de solvabiliteitsratio’s niet hebben gelegd. Indien zij dat menen, behoren zij zich nimmer meer bezig te houden met het berekenen van solvabiliteitsratio’s. Het leggen van het verband is geen rocket science maar evident.
Binnen SNS was op zijn minst genomen sprake van incompetentie. De veiligheidsschillen daarvoor — toezichthouder DNB en accountant KPMG — dienen mede om dat te signaleren. Los van de vraag of DNB het feit dat binnen SNS ‘werd geleefd zonder verpanding’ eerder had moeten constateren, stelt PwC dat DNB er in 2011/2012 van op ‘de hoogte was althans behoorde te zijn’. Dat de toezichthouder toen niet ingreep geeft te denken. Kennelijk was DNB evenmin in control. Of is de toezichthouder ook incompetent? Door geen ‘kritische vragen te stellen’ over het saldocompensatiestelsel, hoewel groepsrelaties een speerpunt vormden voor DNB. Of door niet te kijken naar de financiële positie van individuele vergunninghouders binnen het SNS-concern. Of door geen toereikende controle uit te voeren op door SNS-groepsonderdelen ingediende stukken.
Staatssteun
Hoe zeker was voortbestaan van SNS, dat flinke staatssteun nodig had?
De opmerkingen over het stellen van kritische vragen en ontoereikende controle gelden ook voor accountant KPMG. Ook die zag het belang van de controle van intracompanytransacties niet in. Omdat de accountant uitging van de going concern-veronderstelling. Maar hoe zeker was het voortbestaan van SNS, een instelling die flinke staatssteun nodig had? KPMG legt in het wederhoor de schuld bij SNS: dat had de verpandingsakte aan hem behoren te geven. Dat had inderdaad zo horen te zijn, maar het argument gaat totaal voorbij aan de eigen verantwoordelijkheid van de accountant. Die wist dat een financiële instelling bestaande uit individuele vergunninghouders werd gecontroleerd, die bijvoorbeeld individueel verantwoordingsstaten bij de toezichthouders dienden in te leveren. Binnen die context zijn financiële transacties binnen de groep wel degelijk relevant en is het te simpel om deze eenvoudigweg te negeren door het als ‘vestzak, broekzak’ te zien. Bovendien heeft KPMG in 2012 onderzoek gedaan naar het opsplitsen van het SNS-concern. Juist dan dient de individuele financiële positie per concernonderdeel goed in beeld te worden gebracht.
Kortom: een schrijnende casus die voortduurde na de crisis in 2008. Een crisis die tot mooie beloftes van toezichthouders en accountants leidde. Een casus met een lijk én schuldigen. Een casus waarvan de minister zegt: ‘Dat is kwalijk’. Wat mij betreft is dat te mild en is het laatste woord er nog niet over gezegd.
bulogna
Forumer storico
Ho provato col traduttore ma non ho capito nulla.
dierre
Forumer storico
idem...
captain sparrow
Forumer storico
questa è la traduzione in inglese. ho capito che a suo tempo, non hanno considerato i prestiti intergruppo. anche la banca centrale ha peccato di incompetenza non tenendo in nessuna considerazione tale legami fra le società collegate a SNS. è molto tecnico comunque e prendete questa mia sintesi con beneficio di inventario
In his last column, Pieter Couwenbergh concluded the following conclusion about the SNS case: "a body, no villains". He did this in response to a letter from Minister Dijsselbloem to the Lower House, in which it addresses a research report by auditor PwC. It's a scary letter. About total incompetence. From directors, supervisors and the accountant.
In short, the case is about a € 70million sheltered in the books of SNS Reaal: the equity was too high because no account was taken of the pledge of a credit between SNS- business units. Now that there were intercompany transactions ("balance compensation system") - commonly seen as "pocket bag, panty bag" transactions that can be torn apart - they had been under the radar for more than 20 years. When it came out, when sold by the insurance subsidiary's state, the rapids were cooked. The minister wanted to know if there was a "bad intent" or "just a mistake". Well, PwC has not shown an evil intention. But it's more than just a mistake.
Too mild
Dijsselbloem calls casus 'mischief', but that is too mild and last word has not yet been said
First, it is unlikely that the SNS Summit did not know of the intercompany structure of capital grants, loans and pledges. The amounts involved were too large. Evidence is a problem here: PwC could not find out more about the pledging documents.
Secondly, PwC found that the existence of the balance compensation system was "widely known" within SNS. In fact, the Treasury department took into account business management. An enterprise management that does not suggest that it is known (transaction flows of € 700 million and € 800 million) is not 'in control'.
Thirdly, SNS employees indicated that at some point they knew about the pledge but did not have the connection with their effect on the solvency ratios. If they think so, they should never be more involved in calculating solvency ratios. Laying the connection is not rocket science but obvious.
At least SNS was incompetent. The safety threats to it - supervisor DNB and accountant KPMG - serve to signal that. Regardless of whether DNB had to observe the fact that SNS had lived without a pledge, PwC had stated that DNB had to be "at least" at least 2011/2012. That the supervisor does not act at that time. Apparently DNB was not in control either. Or is the supervisor also incompetent? By not making "critical questions" about the balance compensation system, although group relations formed a spearhead for DNB. Or by not looking at the financial position of individual license holders within the SNS group. Or by failing to perform adequate checks on SNS Group Submissions.
State aid
How sure was the existence of SNS, which needed strong state aid?
Comments on critical questions and inadequate control also apply to auditor KPMG. It also did not mention the importance of controlling intra-company transactions. Because the accountant assumed the going concern assumption. But how was SNS's survival, an institution that needed strong state aid? KPMG blamed SNS: it should have given him the pledge deed. That should have been true, but the argument completely ignores the accountant's own responsibility. Knowing that a financial institution consisting of individual licensees was checked, which, for example, had to hand in individual accountants to the supervisors. Within that context, financial transactions within the group are really relevant and it is too simple to ignore this simply by seeing it as a "pocket pocket". In addition, KPMG carried out research into the division of the SNS group in 2012. Precisely, the individual financial position per group of entities should be properly visualized.
In short: a frightening case that continued after the crisis in 2008. A crisis that led to beautiful promises from supervisors and accountants. A case with a body and guilty. A case that the minister says: "That's bad." In my opinion, that is too mild and the last word has not yet been said.
In his last column, Pieter Couwenbergh concluded the following conclusion about the SNS case: "a body, no villains". He did this in response to a letter from Minister Dijsselbloem to the Lower House, in which it addresses a research report by auditor PwC. It's a scary letter. About total incompetence. From directors, supervisors and the accountant.
In short, the case is about a € 70million sheltered in the books of SNS Reaal: the equity was too high because no account was taken of the pledge of a credit between SNS- business units. Now that there were intercompany transactions ("balance compensation system") - commonly seen as "pocket bag, panty bag" transactions that can be torn apart - they had been under the radar for more than 20 years. When it came out, when sold by the insurance subsidiary's state, the rapids were cooked. The minister wanted to know if there was a "bad intent" or "just a mistake". Well, PwC has not shown an evil intention. But it's more than just a mistake.
Too mild
Dijsselbloem calls casus 'mischief', but that is too mild and last word has not yet been said
First, it is unlikely that the SNS Summit did not know of the intercompany structure of capital grants, loans and pledges. The amounts involved were too large. Evidence is a problem here: PwC could not find out more about the pledging documents.
Secondly, PwC found that the existence of the balance compensation system was "widely known" within SNS. In fact, the Treasury department took into account business management. An enterprise management that does not suggest that it is known (transaction flows of € 700 million and € 800 million) is not 'in control'.
Thirdly, SNS employees indicated that at some point they knew about the pledge but did not have the connection with their effect on the solvency ratios. If they think so, they should never be more involved in calculating solvency ratios. Laying the connection is not rocket science but obvious.
At least SNS was incompetent. The safety threats to it - supervisor DNB and accountant KPMG - serve to signal that. Regardless of whether DNB had to observe the fact that SNS had lived without a pledge, PwC had stated that DNB had to be "at least" at least 2011/2012. That the supervisor does not act at that time. Apparently DNB was not in control either. Or is the supervisor also incompetent? By not making "critical questions" about the balance compensation system, although group relations formed a spearhead for DNB. Or by not looking at the financial position of individual license holders within the SNS group. Or by failing to perform adequate checks on SNS Group Submissions.
State aid
How sure was the existence of SNS, which needed strong state aid?
Comments on critical questions and inadequate control also apply to auditor KPMG. It also did not mention the importance of controlling intra-company transactions. Because the accountant assumed the going concern assumption. But how was SNS's survival, an institution that needed strong state aid? KPMG blamed SNS: it should have given him the pledge deed. That should have been true, but the argument completely ignores the accountant's own responsibility. Knowing that a financial institution consisting of individual licensees was checked, which, for example, had to hand in individual accountants to the supervisors. Within that context, financial transactions within the group are really relevant and it is too simple to ignore this simply by seeing it as a "pocket pocket". In addition, KPMG carried out research into the division of the SNS group in 2012. Precisely, the individual financial position per group of entities should be properly visualized.
In short: a frightening case that continued after the crisis in 2008. A crisis that led to beautiful promises from supervisors and accountants. A case with a body and guilty. A case that the minister says: "That's bad." In my opinion, that is too mild and the last word has not yet been said.
simoneimola
Forumer attivo
C'è posta
bulogna
Forumer storico
La sua uscita di scena anche a livello nazionale olandese speriamo possa agevolare la soluzione di certe controversie.
ps nonostante la perdita delle cariche anche a livello europeo sembra abbia già trovato un nuovo importante stipendio sempre sulle nostre spalle.